روستاهاى خودجوش عشایرى اولویتى مناسب براى طرح هاى اسکان

جامعه عشایرى کشور در سیر تاریخى خود متأثر از شرایط پیش رو، روندهایى از اسکان را که بسته به مکانیزم مؤثر پایدارى یا عدم پایدارى از ویژگی هاى بارز آنان مى‏ باشد تجربه نموده که مطالعه هدفمند این روندها به خوبى مى‏ تواند کارشناسان را با ساختار سیستمى جامعه عشایرى که با پویایى و انعطاف پذیرى خاص خود توانسته مراحل مختلفى از تحول را سپرى سازد، آشنا ساخته و براى هدایت جارى سیستم در راستاى رسیدن به توسعه پایدار جامعه عشایرى یارى رسان آنان بوده، چراغى روشنگر براى درک صحیح از آینده برنامه‏ هاى مرتبط با جامعه عشایرى گردد، آنگونه که بى توجهى به این واقعیت به صرف نامرتبط اعتبارات و اتلاف نیروهاى کارشناسى منتهى خواهد شد. بر این اساس آن دسته از سکونت هاى عشایرى که بصورت خودجوش و منطبق بر نواحى ییلاقى، قشلاقى و میان بند شکل گرفته‏ اند پذیرفته‏ ترین شکل اسکان را در راستاى رسیدن به پراکندگى معقول جمعیت در پهنه سرزمین جهت بهره‏ گیرى بهینه از منابع در گستره متنوع سرزمین ارائه داده، نمادى از تجلى انطباق همه جانبه سکونت پایدار مى‏ باشند. به این ترتیب شناسایى نواحى خود جوش اسکان عشایر بعنوان نقطه اتکایى مطمئن براى تلفیق و یکى نمودن برنامه‏ هاى اسکان سازمان‏ هاى ذیربط با خواست درونى عشایر و بسترى مناسب براى اسکان پایدار و پویا مى‏ باشد، که اگر منطبق با الزامات زمان ساماندهى شوند رسوب هدفمند و فعال جامعه کوچرو را به همراه خواهد داشت. بر همین مبنا است که شناخت این نواحى بعنوان مرحله‏ اى از پویایى و تحول سیستمى جامعه عشایرى ما را به درک صحیحى از «سیستمى پویا» که براى حفظ ماهیت خود تحولات تاریخى بسیارى را با عملکردهاى مناسب پشت سرگذاشته رهنمون گشته، مدیریت کارآمد تحولات جارى این سیستم را ممکن مى‏ سازد.